Donegal w ogniu, a deszczu nie będzie przez kolejne kilka dni. Cholera, jak trzeba to go nie ma.

Zwykle leje u nas w nadmiarze, ale jak trzeba, to deszczu nie ma i nie będzie przez kolejne dni, a zachodni Donegal płonie, konkretnie moje miasteczko jest w samym centrum ogniowego piekła, naokoło płoną lasy i doliny, strażacy nie są w stanie opanować pożaru tym bardziej, że jest straszny wiatr. Koncentrują się właściwie tylko na zabezpieczaniu domów, polewaniu ich i okolic wodą i tyle. Kiedy stanę przed oknem w mojej kuchni widzę słupy ognia na wzgórzu, dzieli nas tylko kilka domów i duża, głeboka dolina. Mąż mówi, że nam nic nie grozi, ale jak widzę te słupy ognia i helikoptery latające polewające wodą, mam tik nerwowy. Kilka ostatnich dni mam dosyć nerwowych, do podjęcia ważne decyzje i ten pożar - to wszystko doprowadziło do tego, że dostałam jakiegoś napadu nerwicy, ciasna obręcz ścisnęła mnie pod biustem i prawa ręka boli.
Chłopaki pobiegli pomagać sąsiadom i strażakom odcinać nasz obszar od ognia, szczególnie dom sąsiada po prawej na wzgórzu jest zagrożony, na zabezpeczeniu tegoż właśnie się skupiają.
Jedyny plus tego wydarzenia jest taki, że ludzie się bardzo zbliżyli, pomagają sobie, dzwonią. Do nas też.

Dzisiejszy dzień jest ważny w naszej historii - mija siedem lat od przystąpienia Polski do Unii, ale co ważniejsze, beatyfikowano naszego Papieża, Jana Pawla II. O nim miałam pisać, ale nie jestem w stanie, bo paraliżuje mnie strach na widok ognia. To może pomodlę się do niego, żeby się za nami wstawił, żeby nikt w  mieście nie ucierpiał i nie stracił dobytuku życia. I zwyczajem Irlandzkim zapalę świeczkę poświęconą drugiego lutego w Matki Boskiej Gromnicznej w kościele. Tu wierzymy, że wtedy nasze modlitwy płyną prosto do nieba, tam, gdzie wskazuje płomień.
Jezzzu, niech to się już skończy, bo zawału dostanę.

Pierwsze zdjęcia TU
Znajoma Sharon zrobiła te zdjęcia i umieściła na FB telefonem, to jest widok z mojego podjazdu do domu TU Ja nie mogę zrobić zdjęć bo mąż mi aparat zabrał.