niedziela, 8 maja 2011

Alleluja i do przodu. Otchłań czeka


Znajoma przesłała mi newsa o tej piosence (dzięki Beato), nie słyszałam jej przedtem, bo i skąd. Radia słucham w necie, kiedy pracuję przy komputerze, ale ostatnio mam fazę na rosyjskie pieśni i piosenki, to nawet nie włączam audycji radiowych. Ale mi się humor poprawił, jakiż to świetny tandem, ten Sojka i Mozil. Sam Czesław budzi u mnie odczucie ambiwalentne, to znaczy muzyka, bo jako on, to same dobre, ale jego utwory pozostawiają u mnie niepokój i jakąś taką beznadzieję międzywojennych czynszówek.

Słucham i zbieram siły na przyszły tydzień. Nawet nie chce mi się myśleć, ile to mam do załatwienia. Kalendarz zapisany ciasno, wręcz co do godziny. Jak tylko pomyślę, dostaję garba. A do tego zaczęłam czytać Dożywocie Marty Kisiel, co pogarsza sprawę w tym względzie, że mnie do tej ksiażki ciągnie, a czasu jakby nic a nic. Trzeba będzie wygospodarować. Jakoś. Alleluja i do przodu, jakby powiedziało Licho z Dożywocia (oraz klasyk Hołownia :-)

Dzisiaj jechałam do Letterkenny do szkoły z Wojtkiem i bibliotekę otworzyć, łzy w oczach pół drogi miałam. To jest to pół, które było dotknięte pożarem - wygląda jak po zagładzie ziemi. Wszędzie, jak okiem sięgnąć, czarno i ponuro, zgroza człowieka ogarnia.





Mam nadzieję, ze słynna irlandzka zieloność znajdzie drogę, żeby się przebić przez tą martwotę.
Miłego i udanego tygodnia i Wam i sobie życzę. Afirmuję znaczy.
(nie mogę przestać słuchać tej piosenki :-)