Wiosna, winszowanie i humoru odzyskanie (chociaż łzy też się leją :-)

Nie ma to jak otworzyć okno rano i pierwsze co, usłyszeć ptaki w szaleńczym trelu, a zaraz potem poczuć, jeszcze chłodnawy, ale już zdecydowanie wiosenny aromat. Kiedy piszę 'szaleńczy trel' mam właśnie to na myśli, śpiewają głośno, w różnych tonach i melodiach. Niesamowite. Teraz na chwilę umilkły, jakby 'podsłuchiwały', co piszę, ale zaraz znowu zaczną. Tak od rana.
I ten zapach - ziemi, kwitnących krzewów wokół, wody z oceanu (glonów raczej). W taki dzień łatwo kochać życie.

Winszuję sobie wyczucia. Wczoraj wstałam raniutko, żeby posprzątać w domu u siebie, bo po 12 umówiłam się ze znajomym, że do niego przyjdę i przygotujemy wszystko na przyjazd jego żony z pracy, kończyła wczoraj 40 lat i to była niespodzianka. Posprzątaliśmy dom, wyszykowałam sypialnie na przyjazd gości, trudna logistycznie to była operacja, bo tak musieliśmy wszystko ostatnie dwa dni robić, zeby ona nie zauważyła zmian. Czyli pościel, która była już na łóżkach w gościnnych sypialniach (ona nie ma dzieci i gości u siebie siostrzenice, stąd ta pościel), musiała być zdjęta i uprana, wysuszona i obleczona dokładnie tak samo, żeby różnica była niewidoczna. Ona miała przyjechać, zobaczyć, że nic a nic się nie zmieniło, że posprzątane, ale to się mąż postarał, ze nie będzie żadnej imprezy, bo nie chciała, jedynie kolacja w pubie. A już jechało całe komando jej przyjaciółek, z całej Irlandii ściągały.
Dostałam smsa późnym wieczorem, że się wszystko udało.
A winszuję sobie, że wstałam i zrobiłam prządki u siebie też, chociaż zwykle w sobotę to robię, bo po pierwsze, mam dzisiaj czas, jak nigdy, na poczytanie książki kilka godzin, a po drugie mój syn ślęczy nad matematyką z kolegą i wyczułam, że to będzie sobota i to TA sobota. Chłopaki siedzą w kuchni, a ja nic nie muszę i nie wściekam się, że nie posprzątane i nie mogę tego robić, bo chłopaki.
Poza tym dumna jestem z syna, że ma takich przyjaciół i z tych przyjaciół dumna jestem, ze tacy fajni, że pomagają sobie nawzajem uczyć się do egzaminów, usiedli przy stole, rozwiązują zadania i dyskutują co i jak. Nie stać nas na korki dla syna,, tutaj to drogie strasznie. Nie ma studentów w naszym mieście, więc odpada taka opcja, że taniej, bo w college ktoś potrzebuje dodatkowych pieniędzy, a 25 euro za 45 minut, dla nauczyciela za korki w jego czasie wolnym (nie Wojtka nauczyciela, ale nauczyciele dają korepetycje), to dla mnie zaporowa cena. Syn w tym roku przeszedł z klasy o poziomie medium, do klasy z wyższym poziomem i teraz musi nadrabiać, a mała matura zbliża się wielkimi krokami. Zresztą on potrzebuję matematyki w przyszłości i tak, musi po prostu ją zrozumieć i być dobry, bo chce studiować informatykę i coś tam jeszcze związane z komputerami. Dobrze, że chociaż wie, co chce, łatwiej się ukierunkować.

A humor odzyskałam, bo mi kilogram ubył. Nareszcie. A poza tym wczoraj ugotowałam wreszcie coś innego niż do tej pory. Zajrzałam do ksiażki pani Makarowskiej dalej, poza miesięczny program i wybrałam naleśniki pełnoziarniste (z mąki orkiszowej) z kaszą gryczaną i twarogiem. Zmodyfikowałam trochę i oprócz cebulki podsmażonej dodałam zgrillowane cukinie i kilka pieczarek. Tego mi było trzeba, jakiejś odmiany, bo już na łeb dostawałam po półtora miesiąca. Podsmażyłam przed podaniem na piórku dosłownie masła klarowanego. Właściwie można powiedzieć, że prawie na suchej patelni. To było pyszne.

A w ogóle to się przed chwilą tak strasznie spłakałam na Downton Abbey, z zeszłego tygodnia odcinek (na TVN Style), miałam nagrany na dysku. Miętka jestem na tych warzywach. Syn mówi, że zawsze jestem miękka na filmach, haha.